نویسنده در این کتاب، نظریۀ ذات را در فلسفه ابن سینا وتعاریف فلسفی مرتبط با آن را که ناظر به خصائص ماهوی و ضروری است، بیان می‌کند. این نظریه، کلیدِ اصلی مابعدالطبیعۀ ابن سینا و نظریۀ شناخت او است. این نوشته برای نخستین بار در میان پژوهش‌های فلسفی غربی در بارۀ فلسفۀ اسلامی، تحلیلی همراه با جزییات را از مفاهیمِ کانونی طرح و برنامۀ فلسفی ابن سینا به دست می‌دهد: مفاهیمی مانند ماهیت، ضرورت، کلیت، مباشرت، جنس و فصل و ... این کتاب گزارش بی‌مانندی را در این باره به دست می دهد که چگونه آراء ابن سینا در خصوص این مفاهیم، طی دوران کمال و ارتقاء دانش وی تغییر کرده است بدین ترتیب که تعاریف بنیادین فلسفۀ او را در آثار منطقی برجای‌مانده از ابن سینا مقایسه می‌کند و به تفصیل فقراتی را از کتاب‌های شفا، اشارات، نجات، دانش نامه، المختصر الاوسط، الموجز فی اصول المنطق و حکمه المشرقیه ذکر می‌کند. کتاب متضمن این استدلال است که ابن سینا صورتی منحصر به فرد از مکتبِ مابعدالطبیعی اصالتِ ذات را پدید آورده است که نگارنده آن را مکتبِ اصالتِ ذاتِ مفهومی نامیده است. این مکتب در تقابل با مکتب اصالتِ ذاتِ در دوران جدید، مبتنی بر تأملات ماتقدم و پیشینی است. این کتاب همچنین پس‌زمینۀ تاریخی مکتبِ اصالتِ ذاتِ ابن‌سینا را مورد بررسی قرار می‌دهد یعنی فلسفۀ یونانی کهن و دورۀ باستان متأخر و همچنین دیگر سنت‌های فلسفی پیشین. بنویچ بر این باور است که مکتبِ اصالتِ ذاتِ مفهومی در مواردی از سنت ارسطویی تبعیت می‌کند اما در عین حال از این سنت فاصله می‌گیرد و به طور خاص در مواضعی که ابن سینا علیه مکتب مشائی اهلِ بغداد ادلۀ خود را عرضه می‌کند.